ಭಾರತದ ಬಾಗ್ದಾದಿ – ಮಮತಾಳ ಬಂಗಾಳದಲ್ಲಿ ಮೌಲ್ವಿಯಿಂದ ಒಂದು ಇಸ್ಲಾಂ ರಾಜ್ಯದ ನಿರ್ಮಾಣ

ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಮಾಲ್ದ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿರುವ ಈ ಸಲಾಫಿ ಮೌಲಾನಾ ಮೂರು ಬೆರಳುಗಳಿಂದ ತಿನ್ನುತ್ತಾನೆ, ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ, ಸಂಗೀತ, ಟಿವಿ ಮತ್ತೂ ಕಾಫಿರರೊಡಗಿನ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಈತ, ಬೃಹದಾಗಿ ಹರಡುತ್ತಿರುವ ರೋಗದ ಗುಣಲಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರವಾಗಿದ್ದಾನೆ.

೪೪ ವರ್ಷದ ಮಾಲ್ವೀ ನಸರ್ ಶೇಖ್ ನೋಡಲು ಎಲ್ಲರಂತಲ್ಲ, ಅಂತೆಯೇ ಅವನ ಮಾತು ಮತ್ತು ನಡವಳಿಕೆ ಕೂಡ. ಈ ಮನುಷ್ಯ ಕೇವಲ ೫ ಅಡಿ ೨ ಇಂಚು ಎತ್ತರವಿದ್ದರೂ, ಕೆಬಾಲ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಭಾವಿವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಕೆಬಾಲ ಪಟ್ಟಣವು ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಗಡಿ ಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ, ಮಾಲ್ದಾ ಜಿಲ್ಲೆಯೆಲ್ಲಿದೆ. ನಸರ್ ಕೆಬಾಲದ ಮಸೀದಿಯ ಮೌಲ್ವಿಯಾಗಿದ್ದು, ಒಂದು ಮದ್ರಾಸಾವನ್ನೂ ಕೂಡ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಈತ ವಿಚಿತ್ರವೆನಿಸುವ ಬಂಗಾಳಿ ಮತ್ತು ಬಿಹಾರಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಭಾಷೆಯೆನ್ನು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾನೆ, ಹಾಗೂ ಅರಬ್ಬೀ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಸುಲಲಿತವಾಗಿ ವ್ಯವಹರಿಸಬಲ್ಲನು.

ಉದಾರಿ ಮುಸ್ಲಿಮರು ನಸರನನ್ನು, ‘ತಮ್ಮನ ಪೈಜಾಮ ಮತ್ತು ಅಣ್ಣನ ಕುರ್ತಾ’ ಧರಿಸಿದ್ದಾನೆಂದು ಅಣಕಿಸುವರು.(ಕುರ್ತಾ ಮಂಡಿಯ ಕೆಳಗೆ, ಪೈಜಾಮ ಹಿಮ್ಮಡಿಯ ಮೇಲೆ ಬರುವುದರಿಂದ). ನಸರ್ ನ ತಲೆಕೂದಲು ಮೆಹೇಂದಿಯಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತವಾಗಿದೆ, ಮೀಸೆ ಬೋಳಿಸಿದೆ, ಕಾಡಿಗೆ ಲೇಪಿತ ಕಣ್ಣುಗಳು ಹಾವಿನಂತೆ ಮಿಟುಕಿಸುತ್ತಿವೆ, ಕೈಯೆಲ್ಲಿ ಜಪಮಾಲೆಯಿದೆ, ದೇಹ ಕಳಪೆ ಅತ್ತರ್ ಇಂದ ಮುಳುಗಿದೆ. ಕೆಬಾಲ ಜನರಿಂದ “ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಗೌರವಗಳಿಂದ” “ಮೌಲಾನಾ ಸಾಹೇಬ್” ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ನಸರ್, ಧರ್ಮ, ಮದುವೆ, ವಿಚ್ಛೇದನ, ಮತ್ತು ಅನೇಕ ವೈಯಕ್ತಿಕ ವಿಚಾರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತೀರ್ಪು ಕೊಡುತ್ತಾನೆ.

ನಸರ್ ತನ್ನನ್ನು “ಪರಿಶುದ್ಧವಾದ ಮುಸ್ಲಿಮನೆಂದು” ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅದರಂತೆ, ತನ್ನ ಚಿತ್ರ ತೆಗಯೆಲು ಯಾರಿಗೂ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಮದ್ರಾಸಾದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ ಮೂರು ರೂಮಿನ ಮನೆಯೆಲ್ಲಿ ವಾಸವಿದ್ದಾನೆ. ಅವನ ಮನೆಯೆಲ್ಲಿ ಇರುವ ಒಂದೇ ಒಂದು ಚಿತ್ರವೆಂದರೆ, ಮೆಕ್ಕಾದಲ್ಲಿರುವ “ಕಲ್ಲಿನ ಕಾಬ್ಬಾದ ಚಿತ್ರ”. ಮದ್ರಾಸಾದಲ್ಲಿ ೮ ರಿಂದ ೧೮ನೇ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕುರಾನ್ ಮತ್ತು ಇತರೆ ಇಸ್ಲಾಮಿನ ಧರ್ಮ ಗ್ರಂಥಗಳ ಬಾಯಿಪಾಠ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ನಸರ್ ತನ್ನ ಮೂರು ಹೆಂಡತಿಯೆರಿಂದ ಎರಡು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ನಾಲ್ಕು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದಾನೆ. ಇವನಿಗೆ ಮುಂಚೆ ನಾಲ್ಕು ಹೆಂಡತಿಯರಿದ್ದರು. ಎರಡು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಒಬ್ಬಳು ತೀರಿದ್ದಾಳೆ. ನಸರ್ ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ಇನ್ನೊಂದು ಮದುವೆಯಾಗಲು ಸಿದ್ಧತೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ನಸರ್ ಅವನ ಮಕ್ಕಳ ಫೋಟೋಗಳನ್ನೂ ಕೂಡ ತನ್ನ “ಸ್ಯಾಮ್‌ಸಂಗ್” ಮೋಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ.

ಹದೀತ್ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಚಿತ್ರಣವನ್ನ ನಿಷೇಧಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇಸ್ಲಾಮಿನಲ್ಲಿ ಫೋಟೊ ತೆಗೆಯುವುದು “ಹರಾಮ್” ಎಂದು, ನಸರ್ ಉತ್ಸುಕತೆಯಿಂದ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಭೂ ಪ್ರಕೃತಿಯೆನ್ನ ವರ್ಣಿಸುವ ಚಿತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಪೇಂಟಿಂಗ್ ಕೂಡ ನಿಷಿದ್ಧ ಎಂದು ನಸರ್ ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಾನೆ. ಜನರನ್ನು ಭ್ರಷ್ಟಗೊಳಿಸಲು, ಟೆಲಿವಿಷನ್ ದೆವ್ವದ ಕೈಯೆಲ್ಲಿರುವ ಒಂದು ಸಾಧನ ಮತ್ತು ಸಿನಿಮಾ ಟೆಲಿವಿಷನ್ಗಿಂತಲೂ ಕೆಟ್ಟದ್ದು. ಸಂಗೀತ, ಶಿಳ್ಳೆ ಹಾಕುವುದು, ಹಾಡನ್ನು ಗುನುಗುವುದು, ಇವೆಲ್ಲ ದೇಹದಲ್ಲಿ ದೆವ್ವ ಪ್ರವೇಶವಾಗಿರುವದಕ್ಕೆ ಸೂಚನೆಗಳು. “ನನ್ನ ದೊಡ್ಡ ಮಗಳು ಎಂಟು ವರ್ಷವಾಗಿದ್ದಾಗ, ಬಾಲಿವುಡ್ಡ್ ಹಾಡೊಂದು ಹಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ, ಅವಳ ಹಲವು ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಮುರಿದೆ”, ಎಂದು ನಸರ್ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅವಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೊಡೆದೆ, ಅವಳು ಈಗ ಪಾಠ ಕಲಿತಿದ್ದಾಳೆ. ಅವಳು ಒಂದು ಟೀ ಅಂಗಡಿಯ ಬಳಿ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಈ ಹಾಡನ್ನು ಕಲಿತಿದ್ದರಿಂದ, ಅವಳಿಗೆ ಮನಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹೋಗುವುದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ನಸರ್ ತಿಳಿಸುತ್ತಾನೆ. ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಕೆಬಾಲದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಕೆಲವರು ಮಾತ್ರ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ, ಸಂಗೀತವನ್ನು ನುಡಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ನಸರ್ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಕೆಬಾಲದಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಮುಸ್ಲಿಮರೇ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ನಸರ್‌ನ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಪ್ರಕಾರ ದಶಕದ ಹಿಂದೆ, ಬರೀ ಪಾಪಿಗಳು ಮತ್ತು ತಕ್ ಫಿರ್‌ಗಳಿಂದ (ಮುಸ್ಲಿಮರೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವರು ಆದರೆ ಅಕ್ಷರಶಃ ಶರಿಯಾ ಪಾಲಿಸದೆ ಇದ್ದವರು) ಕೆಬಾಲ ತುಂಬಿತ್ತು . ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡುತಿದ್ದರು, ಸಂಗೀತ ನುಡಿಸುತಿದ್ದರು, ಹಾಡುತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ನೃತ್ಯ ಕೂಡ ಮಾಡುತಿದ್ದರು. ಹೆಂಗಸರು ಬುರ್ಖಾ ಧರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಹೆಂಗಸರು ಮತ್ತು ಗಂಡಸರು ಟೀ ಅಂಗಡಿಯೆಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕುಳಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ನಸರ್ ನುಡಿದ. ಇನ್ನೂ ಕೆಟ್ಟದೆಂದರೆ ಕೆಬಾಲಾದಲ್ಲಿ ಮುಶ್ರಿಕೀನ್ ಗಳು ತುಂಬಿದ್ದರು. ಮುಶ್ರಿಕೀನರು ಮೂರ್ತಿ ಪೂಜೆಯೆಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಇರುವವರು. ಇವರು ಸೂಫಿ ಸಂತರ ದರ್ಗಾಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ಕೊಡುವವರು. ಇದು ಇಸ್ಲಾಮ್ನಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ, ಹಾಗೂ ಇದನ್ನ ಉಲ್ಲಂಘಿಸಿದರೆ(ಮೂರ್ತಿ ಪೂಜೆ ಮಾಡಿದರೆ) ಸಾವೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಎಂದು ನಸರ್ ತಿಳಿಸಿದ.

ನಸರ್ ಟೀ ತಯ್ಯಾರು ಮಾಡುವಂತೆ ಒಬ್ಬ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದ. ಕೂಗಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಉತ್ತರ ಒಳಗಿಂದ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಂಡತಿಯರಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳಾಗಲೀ ರೂಮಿನೊಳಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಹಾಸಿಗೆ ಎರಡು ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಕುರ್ಚಿ ಇರುವ, ಈ ರೂಮ್ ಅತಿಥಿಗಳೊಡನೆ ಮಾತನಾಡುವ ಕೋಣೆಯಾಗಿ ಕೂಡ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಇಬ್ಬರು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳು ಮಾತ್ರ, ಮನೆಯೊಳಗಿಂದ ಹೊರ ಬಂದು ನಸರ್ ಗೆ ನಮಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇಸ್ಲಾಂ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಹೆಂಗಸರು, ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರದ ಪರಕೀಯ ಗಂಡಸರೆದರು ಬರುವುದು ನಿಷೇಧಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಪರಕೀಯ ಗಂಡಸರಿಗೆ ಮನೆಯ ಹೆಂಗಸರ ಧ್ವನಿ ಕೂಡ ಕೇಳಿಸಬಾರದು ಎಂದು ನಸರ್ ತಿಳಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇಸ್ಲಾಮಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದು ಹರಾಮ್, ಯಾವುದು ಶಿರ್ಕಾ, ಇವಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಶಿಕ್ಷೆಗಳಾವುವು ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ನಸರ್ ನ ಪಾಠ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಂತೆ, ಚಮ್ಮಚದಿಂದ ಪಾತ್ರೆಗೆ ಬಡಿದ ಶಬ್ದ ಮೂರು ಬಾರಿ ಕೇಳಿಸಿತು. ಇದು ನಸರ್ ನ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯಿಂದ, ನೀರು, ಟೀ, ಬಿಸ್ಕತ್ತು ಮತ್ತು ಹುರಿದ ಬೇಳೆಯೆನ್ನು ತರಲು ಸೂಚನೆಯಾಗಿತ್ತು. ನಸರನು ತನ್ನ ನೀರನ್ನು ಮೂರಾವರ್ತಿಯೆಲ್ಲಿ ಕುಡಿದನು. ಈ ರೀತಿ ನೀರು ಕುಡಿಯಿವುದು “ಸುನ್ನಾ”ದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದೆ ಎಂದು ನಸರ್ ತಿಳಿಸಿದನು. ಪ್ರವಾದಿ ಮಹಮದರು ಮೌಖಿಕವಾಗಿ ಪ್ರಚುರ ಪಡಿಸಿದ್ದ ಹೇಳಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಪಾಠಗಳ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ಸುನ್ನಾ ಎನ್ನುವರು.

ಸಲಾಫಿಯಾಗುವ ಬಗೆ.

ನಸರ್ ಕೆಬಾಲಾದ ಸ್ಥಳೀಕನಲ್ಲ. ಇವನ ನಿಜವಾದ ಹೆಸರು ನಸರ್ ಕೂಡ ಅಲ್ಲ. ಪೂರ್ವ ಮಾಲ್ದಾದ ಲಷ್ಕರ್‌ಹತ್ ಎಂಬ ಚಿಕ್ಕ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ, ಗುತ್ತಿಗೆಯೆಲ್ಲಿ ವ್ಯವಸಾಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಒಂದು ಬಡ ರೈತ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ, ನಸರ್ ಶಿಮುಲ್ ಖಾನ್ ಆಗಿ ಜನಿಸಿದನು. ಐದು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಮೂರು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಶಿಮುಲ್ ಖಾನನೇ ಚಿಕ್ಕವನು. ಬಡತನದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದನು ಆದರೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಮದ್ರಾಸಾದ ಒಳ್ಳೆಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿ ಮೌಲ್ವಿಗಳ ಗಮನಸೆಳೆದನು. ಇವ ಎಂಟು ವರ್ಷದವನಿದ್ದಾಗ , ಗಝೋಲ್ನಲ್ಲಿರುವ(ಇದು ಕೂಡ ಮಾಲ್ದಾದಲ್ಲೇ ಇದೆ) ದೊಡ್ಡ ಮದ್ರಸಾದಲ್ಲಿ ಓದಲು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿವೇತನ ದೊರೆಯಿತು. ಎರಡು ವರ್ಷದ ನಂತರ ಮಾಲ್ದಾ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲೇ ಇರುವ ಇನ್ನೊಂದು ಮದ್ರಾಸಾಕ್ಕೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಈತ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರತಿಭಾನ್ವಿತ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿದ್ದ, ಇಸ್ಲಾಂ ಧರ್ಮದ ಅನೇಕ ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳ ಕಲಿಕೆಯೆಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಮೀರಿಸಿದ್ದ. ಹನ್ನೆರಡು ವರ್ಷದವನಿದ್ದಾಗ ಇವನಿಗೆ ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿವೇತನ ದೊರಕಿ, ಭೂಪಾಲದಲ್ಲಿರುವ ಇಸ್ಲಾಮಿನ ಹೆಸರಾಂತ ಶಾಲೆಯೆಲ್ಲಿ, ಖ್ಯಾತ ಇಸ್ಲಾಂ ಧಾರ್ಮಿಕ ಪಂಡಿತ ಮೌಲಾನಾ ಹಫೀಜ಼್ ಮಹಮ್ಮದ್, ಅವರಲ್ಲಿ ಶಿಷ್ಯವೃತ್ತಿ ಸಿಕ್ಕಿತು.

ಇಸ್ಲಾಮಿನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಗ್ರಂಥಗಳು ಮತ್ತು ಇಸ್ಲಾಂನ ಚಿಂತನೆಯೆಲ್ಲಿ, ನಂತರದ ಮೂರು ವರ್ಷ ವ್ಯಾಪಕ ಕಲಿಕೆಯೆನ್ನು ಪಡೆದು, “ಕಿರಿಯ ದೊಡ್ಡ ಮದ್ರಾಸಾ ಪರೀಕ್ಷೆಯೆಲ್ಲಿ” ನಸರನು ವಿಜಯಶಾಲಿಯಾದನು. ನಂತರ ಇವನನ್ನು ದಿಯೋಬನ್ದ್ ನಲ್ಲಿರುವ “ದಾರುಲ್-ಉಲೂಮ್” ಎಂಬ ಪ್ರಖ್ಯಾತ ಸಂಸ್ಥೆಯೆಲ್ಲಿ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪರಿಣಿತಿ ಪಡೆಯೆಲು ಕಳುಹಿಸಲಾಯಿತು. ಇಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೇ ಒಬ್ಬ ಹಿರಿಯ ಮೌಲ್ವಿಯು, ಇವನ ಹೆಸರನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವಂತೆ ಸಲಹೆ ಮಾಡಿದನು. ಶಿಮೂಲ್(ಬಂಗಾಳಿಯೆಲ್ಲಿ ರೇಷ್ಮೆ ಹತ್ತಿಯ ಹೂವಿನ ಹೆಸರು) ಇಸ್ಲಾಮಿ ಹೆಸರಲ್ಲ, ಆದ್ದರಿಂದ, ಹಿರಿಯ ಪಂಡಿತರ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದಂತೆ, ನಸರ್ ಎಂದು ಹೆಸರು ಬದಲಿಸಿಕೊಂಡೆನು ಎಂದು ಹೇಳಿದನು. ಶಿಮೂಲ್ ಹಿಂದೂ ಹೆಸಾರಾದ್ದರಿಂದ, ಮುಸ್ಲಿಮರು ಯಾವುದೇಕಾರಣಕ್ಕೂ ಹಿಂದೂ ಅಥವಾ ಕಾಫೀರರ ಹೆಸರನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬಾರದು ಎಂದು ನಸರ್ ಹೇಳಿದನು. ಆದರೆ ನಾನು ನನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿಯೆನ್ನು ಇದಕ್ಕೆ ದೂಷಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ಅಜ್ಞಾನಿಗಳು ಮತ್ತು ತಿಳುವಳಿಕೆಯಿಲ್ಲದವರಾಗಿದ್ದರು, ಎಂದು ಕೂಡ ನಸರ್ ತಿಳಿಸಿದ.

ದಿಯೋಬನ್ದಿನಲ್ಲೂ ಕೂಡ ನಸರ್ ಬುಧ್ಧಿವಂತನಾಗಿದ್ದ. ಇಲ್ಲಿರುವಾಗಲೇ, ಸೌದಿ ಅರೇಬಿಯಾದ ಇಸ್ಲಾಮಿನ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ, ಪರಿಣಿತಿ ಪಡೆದು ಸಲಾಫಿಯಾಗಿದ್ದ ಹಿರಿಯ ಪಂಡಿತ “ಮೌಲಾನಾ ಪೀರ್ ಮದ್ದಾದಿ” ಅವರ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದನು. ಮೌಲ್ವಿಯವರು ನಸರ್ ನನ್ನು ತಮ್ಮ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಪಡೆದುಕೊಂಡು “ಅತಿರೇಕದ ಪರಿಶುಧ್ಧತೆಯ ಸಲಾಫಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಧಿ ವಿಧಾನಗಳಲ್ಲಿ” ನಂಬಿಕೆ ಬರಸಿದರು. ನಸರನು ಅಲ್ ಹಿ ಹದಿತ್ ಎಂಬ ಸಲಾಫಿ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದನು. ಈ ಗುಂಪು ೧೯ನೇ ಶತಮಾನಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರಚುರಕ್ಕೆ ಬಂದು, ಈಗ ಸೌದಿ ವಹಾಬಿ ಪರವಾದಿಗಳಿಂದ ಹಣಕಾಸಿನ ಸಮರ್ಥನೆ ಪಡೆಯುತ್ತಿದೆ.

ದಿಯೋಬನ್ದ್ ನಂತರ ತಾನು ಏನು ಏನು ಮಾಡಿದ, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿದ, ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಲು ನಸರನು ನಿರಾಕರಿಸಿದನು. ಆದರೆ ನಸರನು ಸುನ್ನಿ ಇಸ್ಲಾಂ ಧರ್ಮಪ್ರಚಾರ ಮತ್ತು ಪುನರುತ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ತೊಡೆಗಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ತಬ್ಲಿಘಿ ಜಮಾತ್ ಎಂಬ ಸಂಸ್ಥೆಯೆನ್ನು ಸೇರಿದನೆಂದು ತಿಳಿಸಿದನು. ಕೆಬಾಲಕ್ಕೆ ಏಳು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ನಸರನು ಬಂದಿದ್ದಾನೆ ಮತ್ತು ಸ್ಥಳೀಯ ಮಸೀದಿಯ ಮೌಲಾನಾನಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ನಂತರ ಮದ್ರಾಸಾ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ, ಎಲ್ಲ ಮುಸ್ಲಿಮರೂ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಓದಲು ಮದ್ರಾಸಾಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಬೇಕೆಂದು, ಒತ್ತಡ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.

ನಸರನು ಬಂದಂದಿನಿಂದ ಕೆಬಾಲಾದಲ್ಲಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆದರೆ ಖಚಿತವಾಗಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಬಂದಿವೆ. ಮುಸ್ಲಿಂ ಗಂಡಸರು ಗಡ್ಡ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಮೌಲಾನನಂತೆ ವೇಷಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಹೆಂಗಸರು ಬುರ್ಖಧಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ, ಐದು ವರ್ಷದ ಬಾಲೆಯೆರು ಕೂಡ ಹಿಜಾಬ್ ಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮುಸ್ಲಿಮರು ಸೂಫಿ ಸಂತ ಘ್ಹಿಯಾಸುದ್ದೀನ್ ಬಾಬಾರ ದರ್ಗಾಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ ಅತಿಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಏನಾದರೂ ಕೆಬಾಲದಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಸಿದರೆ ಅದು ನಮಾಜಿಗೆ ಮಸೀದಿಯಿಂದ ಕರೆಯುವ ಧ್ವನಿ. ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಬಂದಿವೆ. ಪಟ್ಟಣದ ಮುಸ್ಲಿಮರು, ಕನಿಷ್ಠ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿರುವ ಹಿಂದೂಗಳೊಡನೆ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ವ್ಯವಹರಿಸುವುದನ್ನೂ ಕೂಡ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಆದರೆ ಈ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ನಸರ್ ಕೆಬಾಲಾಕ್ಕೆ ಬರುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆಯೇ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿವೆ. ಹಿಂದೆ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಬಹು ಸ್ನೇಹ ಸ್ವಭಾವದವರೂ ಮತ್ತು ಉದಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಅವರು ಹಬ್ಬ ಪೂಜೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಪ್ರಸಾದವನ್ನು ಕೂಡ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾವು(ಹಿಂದೂ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರು) ದರ್ಗಾಗೆ ಹೋಗಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತಿದ್ದೆವು. ನಂತರ ಹೊರಗಿನಿಂದ ಕೆಲವರು ಬಂದು ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ ಅವರ ಮನೆಯೆಲ್ಲಿ ಬೋಧಿಸತೊಡಗಿದರು. ಧಿಡೀರನೆ ಮಸೀದಿಯೆನ್ನು ನವೀಕರಿಸಲು ಅಪಾರ ಹಣ ಬಂತು ಹಾಗೂ ಮಸೀದಿಯೆನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪುನರ್‌ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಏಳು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಒಬ್ಬ ಹೊಸ ಮೌಲಾನಾ ಬಂದ. ಅವ ಬಂದಂದಿನಿಂದ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಉಗ್ರವಾದಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಮುಸ್ಲಿಮರು ನಮ್ಮೊಡನೆ ಈಗ ಮಾತನಾಡುವುದು ಅತಿ ವಿರಳ, ಹಾಗೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಫೀರರು ಎಂದು ಕರೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುವುದನ್ನೂ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಸಾದವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದರಿರಲಿ, ಹಿಂದೂ ದೇವ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಕೂಡ ನೋಡಕೂಡದು ಎಂದು ಮೌಲಾನನು ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಬೋಧಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಎರಡು ಕೋಮಿನವರ ಮಧ್ಯೆ ಈಗ ಒಂದು ಕಂದಕ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿದೆ ಹಾಗೂ ಕೆಬಾಲಾದಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸಲು ತುಂಬಾ ಹಿಂಸೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಕೆಬಾಲಾದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕಿರಾಣಿ ಅಂಗಡಿಯ ಮಾಲೀಕ “ಕೇಶಬ್ ಚಂದ್ರ ದಾಸ್”, ಈ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಿದನು. ಕೆಬಾಲಾದಲ್ಲಿ ಈಗ ಕೇವಲ ಎರಡು ಡಜನ್ ಹಿಂದು ಕುಟುಂಬಗಳು ಮಾತ್ರ ಉಳಿದಿವೆ.

ಕೇಶಬ್ ದಾಸ್ ವರ್ಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಮೌಲಾನಾ ನಸರನೇ ಆಗಿದ್ದಾನೆ. ನಸರ್ ಬರುವ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಮುಂಚೆಯೇ, ತಬ್ಲಿಘಿ ಜಮಾತಿನ ಬೋಧಕರು, ಸಲಾಫಿ ಇಸ್ಲಾಮನ್ನು ಸ್ಥಳೀಯರಿಗೆ ಬೋಧಿಸಲು, ಕೆಬಾಲಾ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ತಿಂಗಳುಗಳವರೆಗೆ ಠಿಕಾಣಿ ಹಾಕಿದ್ದರು. ಬಡತನದಲ್ಲಿರುವ ಸ್ಥಳೀಯ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಸಲಾಫಿ ಇಸ್ಲಾಮನ್ನೇ ಆಚರಿಸಲು, ಹಣ ಕೊಟ್ಟು ಪ್ರಲೋಭಿಸಿದ್ದರು. ಸ್ಥಳೀಯ ಮಸೀದಿಯ ಪುನರ್ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಏಳು ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ಖರ್ಚು ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಈ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಏಳು ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿಗಳು ಸಾಕಷ್ಟೇ ಆಗಿವೆ, ಕಡಿಮೆಯೇನಲ್ಲ. ಮುಸ್ಲಿಂ ಹಿರಿಯರು ಹಾಗೂ ಮಸೀದಿ ನಿರ್ವಹಣಾ ಸಮಿತಿಯ ಸದಸ್ಯರುಗಳನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿ, ಆಗ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಮೌಲ್ವಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಿ, ಹೊಸ ಮೌಲ್ವಿಯನ್ನಾಗಿ ನಸರ್ ನನ್ನು ನೇಮಕ ಮಾಡಲಾಯಿತು.

ಕೆಬಾಲಾ ಮತ್ತು ಅದರ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಮುಸ್ಲಿಮರು, ಅನೇಕ ಬದಲಾವಣೆಗೊಳಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ ಹಾಗೂ ಕೆಲವು ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಮೂಲಭೂತವಾಗಿವೆ, ಮತ್ತು ಕಣ್ಣಿಗೆ ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿವೆ. ಅವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣಗಳು ಮಾಯವಾಗಿವೆ. ಗಂಡಸರು ಬಿಳಿ ಧರಿಸಿದ್ದರೆ, ಹೆಂಗಸರು ಯಾವಾಗಲೂ ಕಪ್ಪು ಬುರ್ಖಾ ಧರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಯಾವುದೇ ಅಂಗಡಿ “ಲಿಪ್ ಸ್ಟಿಕ್” ಮತ್ತು ನೈಲ್ ಪಾಲಿಶ್ ಮಾರುವುದಿಲ್ಲ. ಬಹುತೇಕ ಮನೆಗಳ ಗೋಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಫೋಟೋಗಳು, ಚಿತ್ರಪಟಗಳು ಮತ್ತು ಪೇಂಟಿಂಗ್‍ಗಳು ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಕೆಲವೇ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಟಿವಿ ಸೆಟ್‌ಗಳಿವೆ, ಆದರೆ ಅವರು ಯಾವಾಗಲೂ ಇಸ್ಲಾಮಿನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಚಾನೆಲ್‌ಗಳು, ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಟೀವೀ ಯನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಚಿಕ್ಕವರು ಕೂಡ ಹಾಡನ್ನು ಅವರ ಮೊಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ(ಮುಕ್ತವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ). ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಶಾಲೆಗೆ ಕಳುಹಿಸುವಬದಲು, ಬಹುಪಾಲು ಮುಸ್ಲಿಮರು, ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು, ನಸರನ ಮದ್ರಾಸಾಕ್ಕೆ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು “ವೈದ್ಯ, ಇಂಜಿನೀರ್ ಅಥವಾ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಾಗಲಿ” ಎಂಬ ಕನಸು ಕಾಣದೆ, ಈಗ ತಮ್ಮ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳು ಸಲಾಫಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಸ್ಥೆ ಸೇರಲಿ ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಆಜ್ನಾಪಾಲಕ ಗೃಹಸ್ಥೆಯಾಗಿರಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತಾರೆ.

ನವಾಬ್ ಬಿಸ್ವಾಸ್ ಎಂಬ ಸ್ಥಳೀಯ ವ್ಯಾಪಾರಿ, ಈ ಎಲ್ಲ ಬದಲಾವಣೆಗಳ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಇವನು ಮುಂಚೆ, ಶಾರುಕ್ ಖಾನನ ಕಟ್ಟಾ ಅಭಿಮಾನಿಯಾಗಿದ್ದ. ಆಗಾಗ್ಗೆ ಹೆಂಡವನ್ನು ಕೂಡ ಕುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ, ಮತ್ತು ಹಲಾಲ್ ಮಾಂಸವನ್ನೇ ತಿನ್ನಬೇಕೆಂಬ ಕಟ್ಟುಪಾಡಿಗೆ ಒಳಗಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಇವನ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಜೀನ್ಸ್ ಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ಮಗಳು(ಈಗ ೨೬ ವಯಸ್ಸು), ಅವಳೇ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟ ಮುಸ್ಲಿಂ ಹುಡುಗನನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದಳು, ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ. ಇವನು ತನ್ನ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳು(ವಯಸ್ಸು ೨೪ ಮತ್ತು ೨೬) ಪೊಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿ ಮತ್ತು ಡಾಕ್ಟರ್ ಆಗಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಿದ್ದನು. ಆದರೆ ಈಗ ಇಬ್ಬರು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳೂ ಸಾಲಾಫಿ ಸಂಸ್ಥೆಯೆಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ, ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ಮಗ ಸೌದಿ ಅರೇಬಿಯಾದಲ್ಲಿರುವ “ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ, ಮದೀನಾ” ದಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ವ್ಯಾಸಾಂಗ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತಾನೆ. ಈ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಯಲಯದಲ್ಲಿ ವಹಾಬಿ ಇಸ್ಲಾಂ ಪ್ರಕಾರ ಬೋಧನೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ನವಾಬ್ ಬಿಸ್ವಾಸನ ಹೆಂಡತಿ ಮೊದಲು ಬರೀ ಸೀರೆಯೆನ್ನೇ ಉಡುತ್ತಿದ್ದಳು ಮತ್ತು ನವಾಬ್ ಬಿಸ್ವಾಸನ ಹತ್ತಿರ, ತಾನು ತನ್ನ ಕುಟುಂಬದ ಜೊತೆ ಸಮುದ್ರ ಹಾಗೂ ಗಿರಿಧಾಮ ಪ್ರವಾಸಿತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ತೆಗೆಸಿಕೊಂಡ ಅನೇಕ ಫೋಟೋಗಳೂ ಇದ್ದವು. ಈಗ ಬಿಸ್ವಾಸನ ಹೆಂಡತಿ ಮನೆಯ ಒಳಗೆ ಕಾಲಕಳೆಯುತ್ತಾಳೆ ಮತ್ತು ಯಾವಾಗೊರಮ್ಮೆ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಮನೆಯಿಂದಾಚೆ ಬಂದರೆ, ಬುರ್ಖಾಧಾರಿಯಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ. ಈಗ ಪ್ರವಾಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಕನಸು ಕಾಣುವುದು ಕೂಡ ಈಕೆಗೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಮುದ್ದಿನ ಮಗಳಾದ ಸುಮಿ(೧೯ ವಯಸ್ಸು) ಸ್ಕೂಲ್ ಟೀಚರ್ ಆಗಬೇಕೆಂದು ಬಿಸ್ವಾಸ್ ಬಯಸಿದ್ದ, ಆದರೆ ಈಗ ಪಕ್ಕದ ಮುರ್ಷಿದಾಬಾದ್ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಬೆಹರಾಮಪುರ್ ಪಟ್ಟಣದ ೩೫ ವರ್ಷದ ಮೌಲ್ವಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಮದುವೆ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ.

ನಾವು ಮುಂಚೆ ಮುಶ್ರಿಕೀನ್ ಜೀವನವನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ನಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದೆಲ್ಲಾ ಇಸ್ಲಾಂ ಧರ್ಮದ ಪ್ರಕಾರ ಪಾಪ ಎಂದು ನಮಗೆ ಗ್ರಹಿಕೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾವು ಹೆಸರಿಗಷ್ಟೇ ಮುಸ್ಲಿಮರಾಗಿದ್ದೆವು. ನಸರ್ ಬಂದ ನಂತರವಷ್ಟೇ ನಮಗೆ ನಿಜವಾದ ಇಸ್ಲಾಂ ಅಂದರೆ ಏನೆಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದು. ನಸರ್ ನಮ್ಮನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿದ್ದಾನೆ, ಅವನಿಗೆ ದೇವರು ಆಶೀರ್ವದಿಸಲಿ. ನಸರ್ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಾವೆಲ್ಲ ನರಕದಲ್ಲಿ ಬೇಯುತ್ತಿದ್ದೆವೆ, ಎಂದು, ಆಗ ತಾನೇ ಗಡ್ಡ ಬೆಳಸಿದ್ದ ಮತ್ತು ತಬ್ಲಿಘಿ ಜಮಾತೆಯ ಕೆಲವು ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದ, ತಾನೂ ಒಬ್ಬ ಮೌಲ್ವಿಯಾಗುವ ಆಶೆ ಹೊಂದಿರುವ, ಚಿಕ್ಕ ಆಕೃತಿಯ ನವಾಬ್ ಈ ಎಲ್ಲ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟ.

ಜೀವನದ ಬಹುಪಾಲು ಭಾಗವನ್ನು ಪಾಪದಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಈಗ ಮಾಲ್ದ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಒಳಗೆ ಮತ್ತು ಹೊರಗೆ ನೆಲಸಿರುವ ಮುಸ್ಲಿಂ ಬಾಂಧವರಿಗೆ ಸಾಲಾಫಿ ಇಸ್ಲಾಂ ಬೋಧನೆ ಮಾಡುವುದೇ ನನ್ನ ಜೀವನದ ಗುರಿ. ಮತ್ತೂ ಎಷ್ಟು ಆಗುವುದೋ ಅಷ್ಟು ಕಾಫೀರರನ್ನು ಇಸ್ಲಾಂ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಮತಾಂತರ ಮಾಡಿ ಅವರನ್ನು ನರಕದಿಂದ ಪಾರು ಮಾಡುವುದು ಕೂಡ ನನ್ನ ಜೀವನದ ಗುರಿ. ಕಡೆಗೆ ದೇವರ ಇಚ್ಛೆಯೆಂತೆ, ಭಾರತ ಕೂಡ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಂತೆ ಮುಸ್ಲಿಂ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಲಿ, ಆಗ ಮಧ್ಯ ಪೂರ್ವದಿಂದ, ದಕ್ಷಿಣ ಪೂರ್ವ ಏಷಿಯಾದ ತನಕ ಎಲ್ಲ ಇಸ್ಲಾಂ ಪ್ರದೇಶವಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ದಿನ ಬಹು ದೂರವೇನಿಲ್ಲ. ಕಾಫೀರರು ಇಸ್ಲಾಂ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದು ಆದರೆ ಹದೀತ್ ಪ್ರಕಾರ ಕೆಲವೇ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಪಡೆದು ಎರಡನೇ ದರ್ಜೆಯ ಪ್ರಜೆಗಳಂತೆ ಇದ್ದಾರೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಕಾಫೀರರು ಇಸ್ಲಾಮಿಗೆ ಮತಾಂತರವಾಗುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು ಹಾಗೂ ಅದು ಅಲ್ಲಾನ ಇಚ್ಛೆ ಎಂದು ನವಾಬ್ ಈ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳನ್ನ ತಿಳಿಸುತ್ತಾನೆ, ಕೊಂಚವೂ ಹಿಂಜರಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ.

ನವಾಬನಿಗೆ ಇವೆಲ್ಲ ಬೊಧನೆಯಾಗಿರುವುದು ಮೌಲಾನಾ ನಸರ್ ಶೇಖನಿಂದಲೇ. ನಸರ್ ಶೇಖ್ ಳ್ ಕೂಡ ತನ್ನ ಉಗ್ರವಾದಿ ಸಲಾಫಿ ನಂಬಿಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮುಚ್ಚು ಮರೆಯಿಲ್ಲದೆ ಮುಕ್ತನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಪಾಪಿಗಳಿಗೆ, ಅನೈತಿಕ ಸಂಬಂಧ ಉಳ್ಳವರಿಗೆ, ಕಾಫೀರರಿಗೆ ಶಿರಚ್ಛೇಧನ, ದೇಹದ ಅಂಗಾಂಗಗಳ ಕತ್ತರಿಸುವಿಕೆ, ಸಾಯುವವರೆಗೆ ಕಲ್ಲು ಹೊಡೆತ ಮುಂತಾದ ಶಿಕ್ಷೆಗಳ ಪರವಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಉಮ್ಮಾಗೆ(ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಪರ) ಶ್ರಮಿಸುವುದು, ಇಸ್ಲಾಂ ಧರ್ಮ ಪ್ರಚಾರ ಕೈಗೊಳ್ಳುವುದು(ಬೇಕಾದರೆ ಬಲಾತ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಶಕ್ತಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿ), ಮತ್ತು ನಾಲ್ಕು ದಿಕ್ಕುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಲಿಫೇಟ್(ಮುಸ್ಲಿಂ ಚಕ್ರಾಧಿಪತ್ಯ) ಸ್ಥಾಪನೆ, ಇವೆಲ್ಲ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮುಸ್ಲಿಮನ ಪವಿತ್ರ ಕರ್ತವ್ಯ ಎಂದು ನಸರ್ ನಂಬಿದ್ದಾನೆ. ನಸರ್ “ಐಸಿಸ್”ನ ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತಾನೆ, ಯು ಎಸ್ ಎ ಯನ್ನು ಪೈಶಾಚಿಕ ಶಕ್ತಿಯೆನ್ನುತ್ತಾನೆ, ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಮುಸ್ಲಿಮರು, ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ಕ್ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ವಿರುದ್ಧ ಸೆಣೆಸುತ್ತಿರುವ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಗೆ ಸೇರಬಾರದೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾನೆ. ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶೀಯರು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಧರ್ಮದಿಂದ ದಾರಿತಪ್ಪಿ ಭ್ರಷ್ಟರಾಗಿದ್ದಾರೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶಕ್ಕೆ ಪದೇ ಪದೇ ಅನಾಹುತಗಳಾಗುತ್ತಿವೆ ಎಂದು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅವರು ಅಲ್ಲಾನ ಕೋಪಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಇನ್ನೂ ಮುಂದೆಯೂ ಕಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ ನಸರ್.

ಮುಸ್ಲಿಮರು ನಾಗರಿಕ ಪ್ರಪಂಚದ ಬಹುತೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ, ಆಡಳಿತ ಮಾಡುವ ಇಸ್ಲಾಮಿನ ಸುವರ್ಣ ಕಾಲ ಬರಲಿದೆ. ಇಸ್ಲಾಂ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಭಾರತವೊಂದೇ ಅಡ್ಡಗಾಲಾಗಿ ನಿಂತಿದೆ. ಇನ್ನೇನು ಕೆಲವೇ ಕಾಲಾನಂತರ, ಭಾರತ ಕೂಡ ಇಸ್ಲಾಂ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಲಿದೆ ಎಂದು ನಸರ್ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾನೆ. ಕಳೆದರೆಡು ದಶಕಗಳಿಂದಾಗಿರುವ ಗಣನೀಯ ಮುಸ್ಲಿಂ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಹೆಚ್ಚಳದಿಂದಾಗಿ, ಪೂರ್ವಭಾರತ ಸಾಕಷ್ಟು ಮುಸ್ಲಿಮರಿರುವ ಪ್ರದೇಶವಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದೆಯೆಂದು, ನಸರ್ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಇಸ್ಲಾಂ ದೇಶವಾಗುವದರಿಂದಲೇ ಭಾರತದ ಉದ್ಧಾರವಾಗುವುದು. ಅದಾದ ನಂತರ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಮಧ್ಯವಿರುವ ವೈರತ್ವ ಮಾಯವಾಗುವುದು ಮತ್ತು ಇದರಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಆಗುವ ಅದ್ಭುತ ಉಪಯೋಗಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತಿಸಿ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸೈನ್ಯವೇ ಬೇಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಸುತ್ತಲೂ ಸ್ನೇಹಿತರೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಸಾವಿರಾರು ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಬಹುದು. ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಭಾರತವನ್ನು ಅಲ್ಲಾ ರಕ್ಷಿಸುವನು, ಎಂದು ನಸರ್ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ.

ಒಂದು ಸಾವಿರ ಕೆಬಾಲಾಗಳು

ಈ ರೀತಿಯ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಕೇವಲ ಮಾಲ್ದಾದ ಕೆಬಾಲಾದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ವಿಷಯ, ಆತಂಕಕಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ ಮತ್ತು ಅಸ್ಸಾಮಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಕೆಬಾಲಾಗಳು ತಲೆಯೆತ್ತಿವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಸೌದಿಯ ವಿಷಕಾರಿ ವಹಾಬಿ ಚಿಂತನೆಗಳು ಪಸರಿಸಿವೆ. ಸೌದಿ ಹಣಬಲದಿಂದ ಸಲಾಫಿ ಶಾಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಮದ್ರಾಸಾಗಳು ಅಣಬೆಯೆಂತೆ ತಲೆಯೆತ್ತಿವೆ. ಸಾಕಷ್ಟು ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಇರುವ ಈ ಎರಡು ರಾಜ್ಯಗಳ ಬಹುತೇಕ ನಗರ, ಪಟ್ಟಣಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಲಾಫಿ ಶಿಕ್ಷಕರು ಇದ್ದಾರೆ.

ಈ ರೀತಿಯ ವಿಷಕಾರಕ ಇಸ್ಲಾಂ ಹರಡಿರುವುದು, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಬುರ್ಖಾಧಾರಿ ಹೆಂಗಸರ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಏರಿಕೆ, ಗಡ್ಡಕ್ಕೆ ಕತ್ತರಿ ಸೋಂಕಿಸದೇ ಚಿಕ್ಕ ಪೈಜಾಮ ದೊಡ್ಡ ಕುರ್ತಾಧಾರಿಗಳಾದ ಗಂಡಸರ ಹೆಚ್ಚಳಿಕೆ, ವಿಷಕಾರುವ ಮೌಲ್ವೀ ಮತ್ತು ಇಮಾಂಗಳಿಂದ ತುಂಬಿರುವ ಸಲಾಫಿ ಮಸೀದಿಗಳ ಹೆಚ್ಚಳ ಹಾಗೂ ಮುಸ್ಲಿಂ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ಈ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿರುವ ಮೂಲಭೂತ ಬದಲಾವಣೆಗಳು, ವಿಷಕಾರಕ ಇಸ್ಲಾಂ ಹರಡುವಿಕೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಸಂಗೀತವನ್ನು ಕೇಳುವುದು, ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಿಸುವಿಕೆ(ಪೇಂಟಿಂಗ್), ನೃತ್ಯ ಮಾಡುವುದು, ತಮ್ಮ ಭಾವಚಿತ್ರವನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿಯುವುದು(ಫೋಟೋಗ್ರಾಫಿ), ಮತ್ತು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರಂತೆ ಮೋಜು ಮಾಡುವುದು ಇವಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ತೆರೆಹಾಕಿದ್ದಾರೆ.

ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಮುಸ್ಲಿಂ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮಂದಿರು, ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಶಾಲೆಯಿಂದ ಬಿಡಿಸಿ, ಸಲಾಫಿ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಸೇರಿಸತೊಡಗಿದ್ದಾರೆ. ಬಹುತೇಕ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳು ಈ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಜಾಬ್ ಧರಿಸಲಾರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೂ ಇಸ್ಲಾಂ ಮತ್ತು ಇತರೆ ಕೋಮಿನವರೊಡನೆ ವ್ಯವಹಾರ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ, ಕನಿಷ್ಠ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿದೆ.

ಇನ್ನೂ ಕಳವಳಕಾರಿ ಅಂಶವೆಂದರೆ, ತಬ್ಲೀಘಿ ಜಮಾತ್‌ನ ಬೋಧಕರು ಮತ್ತು ಧರ್ಮಪ್ರಚಾರಕರು, ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜದ ಪ್ರತಿಕೂಲಸ್ಥಿತಿಯೆಲ್ಲಿರುವ, “ಬಡತನದಲ್ಲಿದ್ದು ಕೆಳ ಜಾತಿಯವರೆಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುವವರನ್ನು”, ಸಲಾಫಿ ಇಸ್ಲಾಮಿಗೆ ಮತಾಂತರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ರೀತಿಯ ಮತಾಂತರಗಳು ವರದಿಯಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ತಪಾಸಣೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತೂ ಮತಾಂತರದ ಅಪಾಯ ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಗೊತ್ತಾಗಬಾರದೆಂದು, ಮತಾಂತರಿಗಳು ತಮ್ಮ ಬದಲಾದ ಮತವನ್ನು ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ತಕ್ಷಣ ತಿಳಿಸಿ ದಾಖಲಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ಪ್ರದೇಶದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಮೂಲಭೂತವಾದಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಯುವಕರು ತೀವ್ರಗಾಮಿ ಮತ್ತು ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಸೇರುತ್ತಿರುವುದು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಚಿಂತೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.

ಈ ಆತಂಕಕಾರಿ ಬೆಳವಣಿಗೆಗಳನ್ನು ಭಾರತೀಯ ಗುಪ್ತಚರ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ವರದಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇದರಿಂದ, ಸೌದಿ ಅರೇಬಿಯಾದ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯಪೂರ್ವ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಿಂದ ಸಲಾಫಿ ತತ್ವ ಹರಡಲು, ಹರಿಯುತ್ತಿರುವ ಹಣದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಗಾ ಇಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅನೇಕ ಸಲಾಫಿ, ಅಲ್ ಈ ಹದಿತ್ ಮತ್ತು ತಬ್ಲೀಘಿ ಜಮಾತ್‌ನ ಮತಪ್ರಚಾರಕರನ್ನು “ಗಮನಿಸುವ ಪಟ್ಟಿಗೆ” ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮತ್ತು ಗದ್ದಲವಿಲ್ಲದೆ ಸಲಾಫಿ ಮದ್ರಾಸ ಮತ್ತು ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುವ ಅನುದಾನವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಾನುಷ್ಠಾನಗಳು, ಸಾಲದು ಎಂದು ಗುಪ್ತಚರ ಇಲಾಖೆಯ ಅನೇಕರ ಅನಿಸಿಕೆಯಾಗಿದೆ.

ವೈಮನಸ್ಯ, ದ್ವೇಷ ಹರಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ, ಸಲಾಫಿ ಬೋಧಕರನ್ನು ಪರೀಕ್ಷೆಗೊಳಪಡಿಸಬೇಕು, ಬಂಧಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದಂತ ಆರೋಪ ಪಟ್ಟಿಯೆನ್ನು ಅವರ ಮೇಲೆ ಹಾಕಬೇಕು. ಅಂತೆಯೇ ಉದಾರಿ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ, ಉದಾರಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ, ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿ, ಸಲಾಫಿಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಉತ್ತೇಜಿಸಬೇಕು. ಹಾಗೂ ಸಲಾಫಿಗಳ ವಿಷಪೂರಿತ ತತ್ವ ಮತ್ತು ಅವರ ಮಾದರಿ ಇಸ್ಲಾಂನನ್ನು ಖಂಡಿಸುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ಇದು ಆಗುವುದೇ?

ಈ ಲೇಖನ ಸ್ವರಾಜ್ಯಮ್ಯಾಗ್.ಕಾಮ್ ಎಂಬ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಗಿದ್ದ ಲೇಖನದ ಯಥಾವತ್ ಕನ್ನಡದ ತರ್ಜುಮೆ. ಇದರ ಮೂಲ ಲೇಖನ https://swarajyamag.com/magazine/indias-own-baghdadi-how-this-maulana-has-carved-out-a-mini-islamic-state-in-mamatas-bengal ಇಲ್ಲಿದೆ. ಜಯದೀಪ್ ಮಜುಂದಾರ್ ಇದರ ಮೂಲ ಲೇಖಕರು.

ಈ ಲೇಖನದ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿರುವ ಚಿತ್ರ ಕೂಡ ಸ್ವರಾಜ್ಯಮ್ಯಾಗ್. ಕಾಮ್ ನಿಂದ ಹಾಕಲಾಗಿದೆ.

This article in Kannada is an exact translation of the original article in English published in the swarajyamag.com . The link to the original article is https://swarajyamag.com/magazine/indias-own-baghdadi-how-this-maulana-has-carved-out-a-mini-islamic-state-in-mamatas-bengal here. Jayadeep Majumdar is the original author of this article.

The image at the beginning of this article is also taken from the original article published in Swarajyamag.com

Life beyond death

Reincarnation is central to Hindu belief system. Bhagavan Krishna reveals this in the Bhagavad-Gita to Arjuna

“jatasya hi dhruvo mrtyur
dhruvam janma mrtasya ca
tasmad apariharye ‘rthe
na tvam socitum arhasi” …Which means

“Birth is certain for the dead and death is certain for the born, and hence for the unavoidable certainty, there is no need to grieve”

Krishna elaborates this further when he says “You and me existed in the past, and will continue to exist in the future”. Krishna also says jeevis discard worn-out bodies, just like we discard worn-out clothes to wear new clothes. The mysteries of life after death, is a fascinating subject. Bhagawan Vishnu, through his conversation with Garuda his vehicle, has detailed the journey of jeevis, beyond death.

Garuda Purana
Garuda Purana is one of the 18 puranas authored by sage Vedavyasa. It is considered as one of the satvik puranas. Garuda, the vehicle of Lord Vishnu, questions Lord Vishnu, about everything related to life after death. Here is a birds view(literally since Garuda is transmitting this knowledge for us)of my understanding of the transmigration of jeevis across the cycle of birth and death.

Birth
All Jeevis are born in any of the four ways as below.

Jarayuja

Those born from uterus, like human beings and animals.

Andaja

Those born out of eggs, like birds, reptiles etc.

Udbija

Those born out of seeds, like plants.

Svedaja

Those born out of sweat, like bacterias and other micro-organisms.

It seems there are 84 lakh varieties of these four types, into which jeevis can take birth. The results of the karmas of jeevis in a life decides, in which species jeevis take birth in their next life. Though there are many bodies available for jeevis to inhabit, it is only the human body which gives an opportunity to evolve higher for the ultimate goal of Moksha, which is liberation from the endless cycle of birth and death. So getting a human body is a great opportunity and blessing for evolving higher.

Death
The Jeevis take birth, grow, perform various actions throughout their lives, and eventually die one day. Death is basically the process of jeevis exiting a body, which has become unfit to carry-out karmas.

When the death comes, the dying person, invariably is affected with an incurable disease. There are premonitions of death experienced by some too. A few months before the actual death, some see a cracked image of themselves, when they look into a mirror, and for some-other the Sun appears as if there is no brilliance in it.

At the exact moment of death, the dying person experiences a pain, equal to the simultaneous biting of 1000 scorpions. The dying person is endowed with a spiritual vision too. The jeevi is able to see, the terrifying sight of Yamadutas with their leash hooked on to the body, and also all it’s grieving relatives and friends.

Quality of death
The jeevi can exit in any of the seven openings present in the body. Depending on the opening through which the jeevi exits the body, the quality of the jeevi can be ascertained, as below.

Uttama Jeevis exit through the Brahma-randhra, which is located in the centre of the skull. An opening of the size of the seed of pomegranate, will be made once the jeevi exits through this and is called Brahma-randhra. Genuine yogis
in advanced stage of evolution experiencee this kind of death. It is a rarity.

Madhyama Jeevis will exit through any of eyes, ears, nose and mouth. Eyes will bulge wide open, ears will sag, nostrils will expand, mouth will be twisted, depending on the exact location of the exit.

Adhama Jeevis will exit either through navel or through the anus. Blood comes out of the navel or feces comes out of the anus, depending on the exit location.

After exiting the body, the jeevi moves into another body called “Anguta deha”. Anguta deha is of the size of the thumb of the hand. Jeevis need a body to reside in. The leash of the Yamadutas is firmly tied to this Anguta body.

First Journey to Yamapuri.
The Yamadutas, drag the jeevi in anguta deha to Yamapuri, the abode of the Lord of death, Yama. It seems Yamapuri is 100000 yojanas(12 lakh kms)from earth. But they cover the distance quickly in about an hour, since they can travel at the speed of vayu. On reaching Yemapuri, Yama places the brahma-danda on the Anguta deha of the jeevi, and the jeevi reveals/utters every deed done in it’s life. This is recorded by the Chitraguptas, the accountants of Yama. Afterwords, the jeevi is propelled back to the place where it’s old body is there on the earth. Jeevi tries to re-enter the body, but is unable to do so, as all the openings are closed. The jeevi goes and sits on a tree, in the crematorium, where the body is being cremated. Once the body is burnt/buried, the jeevi experiences enormous sadness, and his Anguta deha gets destroyed.

Moving into Preta deha
The moment Anguta deha is destroyed, jeevi moves into Preta deha which is a mass without any organs. It is terrifying to look at, it has no flesh and is formed by vayu.

Preta Sanskara
The jeevi is trapped in the preta deha. The only way, a jeevi can be liberated from the preta deha, is through the preta-samskara ritual. It is the most pious responsibility of the son to conduct this preta-sanskara & shraddha ritual, in his life.

The preta is invoked into a small piece of stone, a fire, and a piece of cloth called Vasas, which worn by the son who conducts the preta samskara. For ten days starting from the day of death, the preta is given
each day, water, & food through pinda-pradana(cooked rice balls offerings). Each day different parts of the body grow for the preta, and by the 10th day, it is a complete being.

Dharmodaka
On the tenth day, all the relatives, offer their good deeds to the jeevi, who is trapped in preta deha. This ritual is called Dharmodaka. The jeevi gets liberated from the preta deha, and moves into another body called “Yatana deha”.

Second Journey to Yamapuri
The jeevi trapped in Yatana deha, starts traveling towards Yamapuri. The yatana deha is meant for experiencing the fruits of karma(both good and bad). The jeevi will pass through several cities, the dreaded Vytarani river, experiencing the fruits of Karma.

Once the jeevi reaches Yamapuri, the Chitraguptas and their assistants, award punishment and enjoyment, as per the jeevi’s Karma. The jeevi will either go to naraka for getting punished or swarga for enjoyment.

Rebirth
Once the jeevi has enjoyed/suffered the fruits of it’s karma, the jeevi will transit from Yatana deha to Vasana deha. Vasana deha guides the jeevi to take an appropriate birth on the earth again, as per Karma. The jeevi will fall back into earth through the rain drops, gets into plants, animals, birds, or germs as per Karma and starts another cycle of birth and death.

All jeevis since inception have a body called Linga deha. Linga deha accompanies jeevies into various bodies until Moksha. A jeevi with Linga deha, transits through gross body on earth upon it’s birth, and after death, inhabits in, Anguta deha, Preta deha, Yatana deha, and Vasana deha.

The Garuda purana also details the various narakas and the punishments in there, the description of Yama loka, the rituals to be performed, the modalities of mourning, various diseases and the medicines to cure them etc.

Transmigration of Jeevis

Krishnarpanamastu.

May Krishna bless you all.

Career Misfits

Ramesh completed BE mechanical with flying colours, and now he is preparing for civil service examination. Krishna completed his BE computer Science, got placed in a prestigious multinational and now he feels research in pure science excites him not corporate IT work. Latha joined for e&c course paying huge amount of donation , and in the second years wants to drop out of the course as it is too tough for her. Preeti joined for MBBS course on merit which was her dream career choice. She fell unconscious from shock after seeing blood in the lab and dropped out of the MBBS program. Raju works in a company as inventory manager, but he says he loved sales and marketing.

In each of the cases above, students have/had chosen a career not fit for them for various reasons. Few will be able to course correct, but most will continue in professions where their heart is not there. Career misfit will take a toll on the individual professional performances and adversely affects the productivity of the organization. An unhappy employee also spreads negativity in the company. Career misfit people also adversely affect societal health.

Why does Career misfit happen?

There are multiple reasons which cause career misfits. At the time of choosing their career, most youngsters do not have clarity over their interests, and the nature of career options available to them in the real world. It is critical to align individual interests with the professional paths one wants to choose. It is also important to identify the job role most suitable in a chosen career. For example, an aspirant has chosen IT career, but what role suits him in IT? Out of the R&D, development, testing, support, sales, marketing, roles available in IT which role suits the aspirant most?

Some of the causes of career misfit are listed below

Lack of introspection on the goals to pursue in life.

Lack of awareness about the nature of the work in most professions.

Lack of understanding of the skills required, for most professions.

Lack of skills to perform the chosen profession.

Peer Influence.

Family Influence & compulsion.

Lack of awareness on the nature of job market and their opportunities

How do we minimize the Career Misfit?

Career counseling sessions are required at school/college phase, where students are exposed to real world workflows in various professions. For example what does a clerk in a bank do, a pathologist does in a laboratory, a software programmer does in an IT company. Regular lectures from domain experts in various Industry, video presentation of workflows of various roles in a career will enhance students awareness. Also various psychometric tests for assessing personality types are available now a days. After finding personality type, profession most suitable for the personality type are recommended. Am not sure how effective and accurate these career assessment tools are.

Career misfits can not be eliminated totally, but they can be minimised at best. A student with enhanced awareness about self traits, roles compatible with his/her traits, real world work flows of the roles, skills required to perform the roles, will be able to make an informed career choice, leading to individual, societal and organizational happiness.

Struggle for Studies

In the post https://avalokanasite.wordpress.com/2017/02/15/varanna-meal-a-day/ the struggle for meeting the daily food requirements of my father during his intermediate college (10+2)course was recounted. In this post we will learn from his own words, his travails to manage fees for his study.

“Father was a middle school teacher staying in Baguru, Davanagere district, Karnataka, with mother, and three young brothers, all less than seven years of age. I had joined intermediate college in Shimoga. A generous soul Kerodi Shripadarao allowed me to stay in a room (4 ft x 7ft)in front of his house. He did not charge any rent but asked me to tutor his 10 year old daughter who was studying in middle school. I purchased a bed lamp as there was no power in the room. A mat and a blanket for sleeping were my only belongings in that room. Father was not in a position to send more than 5 rupees a month. Food requirements for all the seven days of the week were taken care of, by seven noble souls who had each agreed to feed me, one day of the week, despite many of them being poor themselves.

The monthly school fee was eleven rupees. After learning that, neither me nor my father will be able to pay school fees, the superintendent of the school gave a letter addressed to philanthropic public of Shimoga, requesting them to donate money for sustaining my study. I used to approach wealthy people and traders for raising money for school fees every month with that letter. One trader used to readily give one rupee every month, while a few others used to nod their head negatively, the moment they saw me. There was also a bitter experience of some threatening to unleash their dog on me. I had to swallow all this insults, as the burning desire was to get a degree and a job for surviving in life. I raised the monthly school fees for two years from the generous & compassionate public of Shimoga. The struggle for food and fees did not go in vain, as I secured 11th rank in the intermediate senior exam.

Despite securing the rank, it was not possible to pursue a degree program because of poverty. Elder family members advised that I should join a job and help family financially, and my mother was disappointed that her desire to make me a graduate was not to be full filled.

I joined as a billing clerk in railways department at Hubli for a salary of 36 rupees a month. The place of work was at the railway station, ration shop. The daily routine was to start from Dharward at 4 AM in the morning by train to Hubli, and return by train to Dharwad at 9.30 PM. Then I worked as a second division clerk at Mysuru railways. The officer at Mysuru railway office, after learning that I had secured 11th rank in the intermediate examination, encouraged me to get a degree so that I get a higher salary than the 36 rupees a month.

I applied for engineering admission and got enrolled as a student into civil engineering department at the only government engineering college,in Bengaluru, Karnataka. It is now called U.V.C.E. There were only 100 seats for the entire state and there were only core branches of civil, electrical and mechanical engineering. The initial money of 120 rupees and a monthly fee of 100 rupees was beyond the reach of my father. My mother sold her gold ornaments regularly to sustain my engineering education. I did part time job as a clerk in the evening to support my engineering education expenses and was sheltered by free community hostel”…

..In this narration what we see is the burning desire to excel in life overcoming poverty & hardship, swallowing pride, and withstanding humiliation, The only assets in possession were merit, a belief in one self, an attitude to put in extraordinary hard work and a poor family which was willing to sacrifice their life’s hard earned asset for academic excellence of their son. Emphathetic & generous people in the society sheltered, took care of food, paid for school fees. It is also to be noted that my grandfather himself was a generous and compassionate soul. He sheltered many poor students in his home and helped them complete education at various levels, despite his own poor financial status.

My father completed his BE in civil engineering and served at several places in Karnataka PWD. He helped many people during his life time. There was rarely a time when there were no guests at our house.Some came to work, some for studying, some for vacation. He welcomed all happily and made sure guests were treated with hospitality and respect. He saved few families from the brink. He was a man, as much made by society, as by, himself & his family. He never forgot what he received from society. He gave back to society as much as he could.

I am pretty sure, many people during my father’s life-time, would have, had similar upbringing, overcoming poverty and hardship. The current generation seem to get everything easily and are unable to appreciate the values of hard work, money, empathy, accommodation and a spirit of sharing. It is important to recount these success stories to our children, so that they appreciate and adopt these values in life.

Brahmeshwara at Kikkeri

Kikkeri is a small and ancient town in Karnataka with a population of around 11000. It is about 70 km from Mysuru by road and can be reached in an hour and 45 minutes. It is located on the state highway seven, on the way to Channarayapattana from Mysuru.

Kikkeri became a household name in Karnataka after the romantic poems of the town’s beloved son and poet K S Narasimha Swamy of “Mysuru Mallige” fame, became hugely popular. Tucked in this sleepy small town is a gem of an 850 years old temple constructed in Hoysala style architecture.

Hoysala Kings ruled most parts of the present day Karnataka during the period 11th and 14th century AD. They were great patrons of sculpture and art. They constructed a bewildering number of more than thousand temples of which only a few hundreds have survived. Their temples are known for their unique architecture, where in the structure is built over a raised star shaped platform, outerwalls are carved with finely detailed sculptures depicting Hindu epics, art, music and the pillars inside the temple are richly ornate. The world famous Chennakeshava temple at Belur and Hoysaleshwara temple at Halebid have been described as poetry in stone.

Kikkeri happens to be my cousin’s native town, and had visited Kikkeri to seek blessings of Lakshmi Narasimha, seven years ago. This Lakshmi Narasimha temple is a small but old temple. During this visit had learnt that Kikkeri also has a grand temple dedicated to Shiva and the temple was styled on Hoysala Architecture. We could not visit due to paucity of time during that visit. We decided to make good our desire to visit this temple in this summer, and set out on a journey to Kikkeri.

It was evening when we reached Kikkeri! A banner on the road greeted something like, “Welcome to Kikkeri, K S Narasimha Swamy’s land” in Kannada and English. On reaching the temple we found ourselves staring at a locked gate. Not a soul was there except us. We could see a fallen coconut tree in the temple premises, due to heavy rains which had lashed the previous day. We managed to bring the temple’s temporary priest, who lived a few street away from the temple.

History of the temple.

The land for the temple was given by the famous Hoysala King Vishnuvardhana, who ruled until 1152 AD from the capital Belur near Hassan. The temple was constructed during the reign of King Narasimha I, at the request of one Bammavve nayakiti who was a wife of local chieftain Barmayya. The priest informs a Saint called Kalamukhi Swamy used to do penance here and selected this place for temple construction. The temple is located on the bank of a lake and we are informed an old Someshwara temple lies under the waters of the lake. Not sure how the temple got submerged under the lake.

Temple Description

Unlike other Hoysala architected temples, Brahmeshwara temple is not constructed on a raised star shaped platform. The star shaped platform is levelled to the ground surface. The walls of the temple bulge outwards to make space for deities inside the temple.

The outer walls have the intricate sculpted details, depicting incidents and stories from Hindu epics. As one enters the gate of the temple, a beautiful Ganesha on the southern wall of the temple is observed. It is customary to seek blessings of Ganesha before entering the temple.

Main diety-Brahmeshwara 

The main diety is Lord Shiva or Eshwara. A small sculpted figure of Brahma is there on the upper wall, above the diety in the sanctum sanctorum. The priest informs since there is no direct worship of Brahma in Kaliyuga, he gets worshipped through Eshwara and hence the name Brahmeshwara for the temple.

 

Panchayatana Worship

In the navranga(the main hall facing the sanctum sanctorum), Shiva, Keshava, Ganesha, Durga(Mahishasura mardini Chamundi) are also worshipped. There is Surya deva outside the temple behind Nandi. It seems the temple follows Panchayatana tradition of worship, where five deities Shiva, Vishnu, Ganesha, Shakti, Surya are worshipped and out of them one would be the main diety. This Panchayatana tradition is one of the oldest among the Hindus and I understand many Hindus practice this even today. There is also the murthi of Saptamatrikas in the navaranga. The pillars and ceilings are intricately and richly carved.

I seem to have seen on, one of the pillars, a sculpture of a human playing an instrument which looked like harmonium. One is spellbound by the architectural beauty and grandeur of this temple. After the visit, I learn that on one of the panels a foreigner is depicted. In Halebid, I remember the outer walls have sculptures of current day hairstyle of women(Bobcut etc). This sets me to ponder about the cyclic nature of our existence. What was fashion hundreds of years ago has come back again as the latest fashion.

I wonder how the Hoysala Kings constructed thousands of these marvels which match and exceed each other temple in beauty. And each temple used to take several decades to complete. The size and scale of temple construction mastered by Hoysala Kings is phenomenal.

The temple also has two Nandis, one outside the garbha griha and another outside the main entrance to the temple. Doubt if it is common to have two Nandis in a Shiva temple. Or is it because this temple has two Eashwaras, one in the Sanctum Sanctorum and one in the Navaranga?

Missing Madanikas

There are six beautifully carved pillars in the navaranga. Each pillar has exquisitely carved Madanikas on the brackets at the top. The Madanikas with Mridangam or Dholuk like percussion instruments stuns one with the extraordinary detail it is enriched with.

Four Madanikas for each pillar makes 24 Madanikas in all. Unfortunately only five Madanikas is all that remains now. The priest informs, Eight Madanikas were lost(stolen) during the British rule and five Madanikas were stolen a few years back. Nobody knows what happened to six Madanikas. It seems the previous priest himself was involved in stealing the five shilabalikas worth crores of rupees. They have not been recovered so far. Though a few statues were defaced(thanks to utter lack of value & respect for our heritage, allowing local vandals to disfigure), the temple seems to have escaped the onslaught of Muslim invaders.

No Security to Temple.

The temple comes under state Archaeological Survey of India, for maintenance. It was shocking to observe the woeful lack of security to this living temple, which has precious sculpture in it. Even after the theft, authorities seem disinterested in protecting this temple.

The priest informs temple is administered by a trust and does not come under the state endowment department. The temple premises is kept clean and the trust raises money from public for it’s expenses. Curiously there is no attempt to appoint a full time well-versed priest. The current priest, a bank employee, doubles up as priest and guide in his free time.

It is a lovely temple worth a visit. Need at least 3~4 hours to see the temple and enjoy it’s beauty. There is a need to publicise and popularise this temple, and govt should provide security so that the precious sculptures are not lost.

The genius sculptors of this magnificent temple remain unknown. We can not thank enough, the Hoysala Kings who created these masterpieces with such great passion and gifted it to posterity. The least we can do is to preserve and protect this heritage of ours.

Places of Interest Nearby.

Melkote -Cheluvaarayana Swamy temple -35 kms(Saint Ramanuja worshipped here for 24 years)
Kere Thonnur -Nambi narayana temple- 40 kms(Saint Ramanuja stayed here for 24 years)
Shravanabelagola -Monolythic Bahubali statue – 14 kms
Hosaholalu -Lakshminarayana temple- 11 kms.

Phot credit : Gowri Channagiri.
Priest/Guide details. – Narasimha -9972275554

Trishankus of India

India to be the largest Muslim nation in the world.

India will be home to the largest Muslim population in the world, by year 2050, as per the American think tank PEW research. Indian Muslims would also be accounting for 11% of the World Muslim population when they reach this milestone. PEW also predicts Muslims to be the largest religious group in the world, overtaking current leaders Christians, sometime around year 2070.

India already has the world’s third largest Muslim population after Indonesia and Pakistan. Indian Government’s 2011 census had put Muslim population at 17.2 crores, which is 14.2% of 121 crores total population. Indian Muslims grew at 2.4% annually during the decade 2001-2011, which is the highest, among all Indian religious groups. Hindus during the same period grew at 1.6% annually. Though Muslims are 14.2% of the total Indian population, in several states they are significantly in higher proportion. For example Lakshadweep -96.5%, J&K-67.8%, Assam-34.2%, WB-27.01%, Kerala-26.6%, UP-19.3%, Bihar-16.8% have higher Muslim population. In this article, an attempt is made to assess, the fallout of this rapid increase in Muslim population, on social harmony in India. The article also revisits the flawed partition of India and it’s continued ill effects on the social stability and unity of India.

 Demographic Dividend or Disaster!

Uncontrolled population is a major drag for India’s economic and social well being. It is a tragedy that successive governments and parties since independence have failed to check population growth. This is mainly due to the vehement opposition to family planning by Muslims on religious grounds. Modi and BJP had harped on the dangers of population explosion, before winning the 2014 mandate. They have suddenly found virtues in it and started singing praises in it’s favour by calling it demographic dividend. When the increasing population is uneducated, unskilled, socially regressive, anti-modern, religiously fanatic and divisive, it is more a demographic disaster than demographic dividend.

This change in demographic characteristics due to increased Muslim population has disturbed social harmony and balance in several states. Hindus have been forced to flee from towns in UP(Khairana) Bengal(Dhulagarh) and Assam(Karimganj), under the tyranny of Islamic fanatics. Hindus are being prevented from celebrating their festivals of Durga & Saraswati Puja at few places in West Bengal. Hindus are being discriminated in even allocating funds for cremation grounds in UP. State government’s patronage have emboldened random Mullas to announce bounty on heads of people with differing views. One mulla “Imam Barkati” of West Bengal has even announced an incentive of 25 lakhs to anyone who will blacken PM Modi’s face.

While the population of Muslims is increasing, it is accompanied by increasing radicalisation of Muslims. One sees more burkha clad women and men with “long untrimmed beard & shaven mustache” on the streets now a days. Muslims continue to send their kids to madrasas where radical thinking and ideology is imparted to students. Unfortunately governments(including the Modi’s)continue to fund these madrasas. It is not uncommon to see young girls sporting hijab these days.

Trishankus

Funeral of terrorists(Yakub Memon, Afzal, Burman etc) who had waged war against India are, attended by thousands of Muslims, Soldiers memorial is desecrated, “Slogan praising motherland is challenged”, and strangely there is no mass outrage from the Muslim community. But the Muslim community is quick to come on the street to protest the plight of Rohingyas of Myanmar or Palestinian Muslims. One wonders if Muslims are still disconnected with India, even after 69 years of Independence.

India was partitioned on religious lines in 1947. There was an election in the year 1946, which acted as a referendum on the “division of India and creation of Pakistan”. There were Muslim reserved constituencies all over undivided India, where only Muslims could contest and vote. The results of the elections were resoundingly in favour of creation of Pakistan. Muslim League candidates, who had supported creation of Pakistan, won in nearly 90% of the seats. After the partition, it is estimated about 72 lakh Muslims from India migrated to Pakistan. Though the exact population of Muslims residing in India-divided(current India), at the time of partition is not available, my estimate is around 4.8 crores. This means only 14.8% of Muslims chose to migrate to Pakistan, where as nearly 90% of them had voted for the creation of Pakistan. Most Muslims chose to stay back in India, for selfish reasons, though they had Pakistan in their heart. In a way these Muslims, had carved for themselves a state of “Trishanku”, an existence neither in India nor in Pakistan, body and mind in India but heart in Pakistan.

Unfortunately successive governments which have ruled India, promoted policies and programmes which helped generations of Muslims to keep alive their Trishanku state. In the garb of Secularism, Congress, communists and other parties have treated Muslims as vote banks, fuelled divisiveness and ensured Muslims stay away from the national mainstream. Continuation of sectarian laws(RTE), communal disbursement of funds(MSDP),  development initiatives exclusively benefiting minorities(Telangana’s 120 new residential schools, Modi sarkar’s new five world class universities) and proposal to start Islamic Banks will only act as an incentive for divisiveness and reinforce their Trishanku mindset. Inability to fully integrate into national mainstream is a direct result of Trishanku existence. And a question comes to mind, if Muslims are a willing partner in the secular parties machinations to keep them away from the national mainstream.

What about those Muslims who opposed Partition?

In the early 1980s, I had an opportunity to meet freedom fighter and famous Kannada lyricist late Karim Khan. He used to live in small hotel called Dwaraka located on Bull temple road in Bangalore. There was just a cot, a table and chair as his infrastructure assets in his one room dwelling. A statue of Lord Venkateswara adorned the table. During the conversation, he informed that Muslim freedom fighters like him who opposed creation of Pakistan, were sidelined after the partition and congress preferred those Muslim leaders, who fought for the creation of Pakistan. He told this with lot of sadness. Whether marginalisation of Pro-India Muslims, was a pan Indian phenomenon or a local phenomenon experienced by Karim Khan, is debatable. But as Trishanku Muslims were in majority among the Indian Muslims, perhaps vote bank considerations dictated Congress leaders to dump Pro-India Muslims in favour of Trishanku Muslim leaders.

Trishanku was a permanent heaven created by sage Vishwamitra for King Trishanku. Lasting peace and communal harmony in India, depends substantially on Muslims discarding Trishanku state and coming down to earth. The moot question is, will it ever happen?

Varanna-Meal a Day

Tradition of Supporting Poor Students

It seems there was a tradition in the society to take care of students who were faced with the difficuly to continue their education due to poverty. This practice was in vogue in the early and mid part of the 20th century in Karnataka. It is quite possible that this practice existed in different periods of time and in other parts of India too. I learnt of this noble Varanna(Vaara  = day in a week, Anna = food) system, from my late father C. SrinivasaMurthy, who was a beneficiary of this tradition . Noted Kannada author Shri S.L. Bhyrappa has also revealed, how he was nurtured by the Varanna system, in his autobiography “Bhitti”.  Both my father’s and Bhyrappa’s narration of their Varanna experiences have made a deep and humbling impression on me.

In Varanna, a family either known or unknown to the poor student in need of meal support for sustaining his education, will agree to provide two meals(lunch and dinner), on a specific day of the week. The poor student has to search for noble souls who will agree to provide meal for the rest of the days of the week. Students from their native towns and villages, had to move to different cities/towns for higher studies during those days. Community hostels were not available in every place. Poverty prevented them from paying fees, renting a room, eating in hotels. Many a time, the families who supported these poor students with weekly meals, were themselves struggling to meet their daily needs, but would agree to share whatever they cook at home.

Here is my father’s varanna experience as recounted by him. …Shrikantaiaha who was working in the forest department agreed to provide meal for one day. Since he was in the forest department, tender bamboo shoots were regularly used in preparing sambar and sabjis. Shrikantaiah himself had six kids, including three girls to take care of, yet he and his generous wife made sure I was fed to my stomach’s full. The helpful soul that he was, Srikantaiaha used to provide even long note books for my study, considering my precarious financial condition.

For the second day, one Kallaiaha agreed to take care of feeding me. Kallaiaha did not have any children but, had already sheltered two poor high school students in his home. It is the innate goodness in people like Kallaiaha which make them not to count the number of people they were extending help to.

For the third day, Ramachandra Rao, an accountant in a rice mill agreed to help. The serving vessels in their house used to be very small and it was extremely uncomfortable to eat in their house. But they made sure I was fed fully. …

Eating free food in stranger’s house is indeed uncomfortable to most. And even more uncomfortable when one knows, those feeding were themselves not well off. The desire of these noble souls who helped poor students despite their own poverty and difficulty, is an example of highest goodness.

Varanna experience had made my father eternally grateful, humble and helpful in life. Indeed my father and scores of people like him in his generation , were as much a product of the society, as they were of their own families. They made sure they repaid back to the society as much as possible and ensured their kids did not go through the difficulty they went through.

A big Pranaam to all those who overcame individual poverty and hardship to excel in academics and life, and an even bigger salute to those who supported them through Varanna.